Λευκή πεταλούδα • Κωνσταντίνος Κοφινάς

Τα χρόνια , οι στιγμές, οι άνθρωποι έρχονται, στέκονται & έπειτα φεύγουν. .
Άλλοι με ένα κρυφό πόνο, κρυφή αγάπη & άλλοι,
απλά σκοντάφτουν όταν στρίβουμε το κεφάλι μας για να δούμε τον ήλιο
& ώσπου να το γυρίσουμε ξανά προς το μέρος τους, 
έχουν γίνει ένα ποίημα. .
Αθάνατοι, μια ανάμνηση.
                                             . .γραμμένη στη καρδιά μας.

Αν ποτέ, κάποιος που πονά σου ζητήσει να δεις,
Πως ο ήλιος λιώνει το χιόνι!
Πώς η άνοιξη από κοπέλα, γίνεται γυναίκα!

Κάντο!
. .Δε ξέρεις αν θα έχεις άλλη ευκαιρία. .

Να ξέρεις πως..
Θέλει να 'απολαύσει' μόνος..
 Τη τελευταία του ελεύθερη ανάσα!
&
Είναι έτοιμος να μετατραπεί σε πεταλούδα,
για να δώσει χαμόγελο σε 2 δακρυσμένες ελπίδες!

Τον θάνατο δεν τον γνώρισα ποτέ & 1^η φορά γράφω για αυτόν!
Μόνο κοντά του έφτασα κάποιες φορές.
& για αυτό γράφω, τον ξεγελώ,
Όταν ξυπνώ χαμογελώ
& όταν μου λείπεις κλαίω!.
Μα δε ξεχνώ τη τελευταία σου συμβουλή. .

«Να μη φοβάμαι τίποτα.»

. .ένιωσα σήμερα την ανάγκη να πω 1 'γεια'. .
σε εκείνη τη λευκή πεταλούδα.