Xρωμονεράιδα • Κωνσταντίνος Κοφινάς

2018-04-09

Εσύ μπορεί να με ξέχασες, εγώ όχι όμως..
σε ακολουθώ σαν σκιά..

Τα βήματα σου ο δρόμος μου..
Οι αναμνήσεις μας, τροφή μου..

Όσο & αν απομακρυνθώ πάλι κοντά σου θα΄ μαι!
φεύγοντας, άφησα ένα ψίθυρο να σε προσέχει..

Να βλέπει τα λάθη σου & να χαμογελά,
το γέλιο σου & να δακρύζει.
& εγώ να τηρώ τον όρκο μου..
Να σε προσέχω από τα πεφταστέρια
& από εκείνους με τη λερωμένη ψυχή..

Μη με παρεξηγείς που δε σου μιλώ παρά μόνο σε αγκαλιάζω
που δε σε φιλώ παρά μόνο σε κοιτάζω
που συνεχώς σε προσέχω..

..το αδιέξοδο διάλεξα..
..& ζωγραφίζω με γκρίζο πια τις στιγμές μου..

Έχεις τη παλέτα μου με τις 7 χρωμονεράιδες . .
Μα η πένα μου σήμερα έχει τόσα χρώματα!..
..Όσο γράφω ξεθωριάζω,
όπως 1 κινούμενο σχέδιο στον άχρωμο πλανήτη.

Να θυμάσαι όμως πως..

' Κανείς μας ποτέ δε γνώρισε το τέλος αυτής της ιστορίας..
Ξέρουμε μόνο την αρχή.'